از ناز چه می خندی بر دیده که می گرید؟

از ناز چه می خندی بر دیده که می گرید
این دیده زمانی نیز خندیده که می گرید
چون دیده ترا سر مست از باده اغیاری
در خون خود از غیرت غلتیده که می گرید
تنها نه از این مردم صد روی و ریا دیده است
از مردمک خود هم بد دیده که می گرید
لب نیک و بد دنیا نا خوانده که می خندد
چشم آخر هر کاری پاییده که می گرید
صد داغ نهان دارد این سینه که می سوزد
صد گونه بلا دیده است این دیده که می گرید

زیبا نگارم به من نگاه کن

زیبا نگارم به من نگاه کن
طاقت ندارم به هجر تو
این شرار عشق آتشینت
سوخته است دل و جانم
دیگر اشکم مریز، دیگر اشکم مریز
زیبای من چشمان من کور شد
اشکها از چشم من ریزد چو بارانها
زیبای من چشمان من کور شد
محو آن زلفان سیاهت من
محو آن لبان گلگونت
محو آن دو چشم سیاهت من
کرده تباهم زیبایم
دیگر اشکم مریز، دیگر اشکم مریز
زیبای من چشمان من کور شد
اشکها از چشم من ریزد چو بارانها
زیبای من چشمان من کور شد

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور ازین بیخبری رنج مبر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو 

قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیفست سفر هیچ مگو    

گفتم ای دل چه مه است این  دل اشارت می کرد
که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو 

گفتم این روی فرشته است عجب یا بشر است
 گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو

ای نشسته تو درین خانه پر نقش و خیال
خیز ازین خانه برو رخت ببر هیچ مگو
  
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست
گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو


با صد ارمان ها  ...........


شبهاي ظلماني ميان طوفان ها          

آواره قبل من در دشت و بيابان ها

                                   با صد ارمان ها ......

ابر هاي سياه بر رخ اختران                        

                       اشك  و ها !!!

                              از چشم من روان شد چو باران

ها با صد ارمان ها

  شور تو در سر من

          عشق تو در دل من              

                     نقش تو جاوداني

         شبهاي تار و بيتو

                 ريزم ز ديده دل سرشك ارغواني

شام فراق سر رسيد

                  صبح اميد تيره شد      

                               به دل ستاره هاي شب زهرسورنگ خيره شد

آرزو خاك شد                               چشم  در انتظار در اميد وصال    

شرح جان سوز من شد بلند به آسمان ها

                          با صد ارمان ها  ...........

اي خوش آن شبهاي مهتاب كه در كنار من بودي           

                                                        يا به گلذار و بوستان ها در اختيار من بودي

 

گذشت و آن زمان ها

                    خزان شد آن بهار ها  

                                            به دل بماند داغ ها

آرزو خاك شد

چشم در انتظار در اميد وصال    

                         زار و شد پيكرم

شرح جان سوز من شد بلند به آسمان ها

                          با صد ارمان ها  ...........